Nederlandse-Pakketje-Uitdaging

Ik vind mijn studie (lerarenopleiding Frans) echt ver-schrik-ke-lijk. Ik onderga het nog steeds omdat ik niets liever wil dan docent worden. Dus ergens heb ik het er wel voor over. Een slechte organisatie (zoals op een studie bijvoorbeeld) is heel irritant, maar je leert er wel wat van.
Ik heb niet veel geleerd op mijn studie (ik heb alles geleerd in de stages en werk),  wat ik WEL geleerd heb is samen te vatten in drie punten:
1. Ik heb qua lesgeven geleerd hoe het NIET moet (heeft geen verdere toevoeging nodig)
2. Ik heb mijn woede leren beheersen naar andere mensen (als ik dat niet gedaan had was menig baliemedewerker al over de werktafel gesleurd, iedere docent minstens een keer op de EHBO gezeten en zou de HvA opzich al tot een plaats delict bestempeld geweest zijn)
3. Ik heb leren improviseren

Dus je kunt leren van een onwijs grote puinhoop? OK.
Nou, daar ben ik de afgelopen dagen achtergekomen...
Nooit gedacht dat dit kleine (trouwens ook vrij onleesbare) briefje van de postbode zo’n verhaal zou krijgen:



Ik verwachtte een pakketje vanuit Nederland (van Bert en Manon). Hij kwam maar niet, tot ik samen met de verzenders (die eerder bij mij in Lille op visite kwamen dan gepland) dit briefje op de trap vond. Postbode aan de deur geweest. Eh. Nee? Ik was gewoon thuis dat moment!
Prima, wij naar het dichtstbijzijnde postkantoor het pakketje ophalen (we hadden dat postkantoor gegokt, omdat het briefje niet te lezen was, bleek wel de juiste te zijn. YEAH).
Briefje aan die vrouw gegeven, ID-kaart aan haar gegeven en vervolgens blijft ze ongeveer 10 min weg. HEELLOOOEE ???
Komt ze eindelijk terug, maar wel met de boodschap dat hij daar niet is. Ik kwam ook niet verder...
“Maar er staat hier Rue Colbert, dat is hier.”
“Waar is ie dan? (In godsnaam)”
Ze kon mij geen antwoorden geven. Uiteindelijk heb ik mijn mobiele nummer gegeven aan ze en ik zou de volgende dag gebeld worden (zij gingen praten met de chauffeur en het pakketje zoeken).

Volgende dag: de solo-van-Alexi-Laiho-Ringtone knalt uit mijn broek.
Die man had een heel verhaal over metrostation dit, café dat??? HO. Ik kom wel even langs vanmiddag.
(Telefoneren in het Frans blijkt nog een aandachtspuntje)
Aangekomen bij het postkantoor krijg ik een routebschrijving onder mijn neus geduwd van een café in Lille veel verder weg waar het pakketje moet liggen. Café?... Ok.
“Maar deze twee hier hebben 19 ballen betaald om het naar MIJN WONING te verzenden en nu moet IK heel Lille door om mijn pakketje te zoeken?” (zoeken was het beste woord hiervoor inmiddels).
Manon en ik zijn boodschapjes gaan doen en Bert is naar het café gelopen. Bleek een oude-dikke-rokende-zuipende-gokkende-mannen-café te zijn. Chauffeur bleek daar wel eens drankje te doen (samen met pakketjes van mensen?!)
Franse slag: Café-meneer wist er niks vanaf.
Zucht.
Bert is naar een postkantoor daar in de buurt geweest en die wisten precies om welk pakketje het ging! Maarja, die was kwijt.
KWIJT?!
Ja kwijt.     -_-
Maar, zei de jongeman, de chauffeur gaat zoeken en als hij het pakketje vindt, zal hij het morgen nog een keer aanbieden (over mensen over de balie sleuren gesproken).

Volgende ochtend: Opnieuw een ik-ben-voor-de-deur-geweest-briefje (we waren weer gewoon thuis). Er stond een naam van een postkantoor op die ik niet eerder had gezien. Vauban... Dat is een wijk, geen straat ofsow... Op het internet gaaf die ook meerdere mogelijkheden.
Dus opnieuw de gok wagen bij de dichtstbijzijnde.
Meneer achter de balie: “Hey, ben jij er weer?”
Ja, inderdaad.

EN JAHOOR :



Dit keer lag hij er wel! YAY!
Voordeel: Ik weet nu ongeveer alle postkantoren in Lille te vinden (en een oude-dikke-rokende-zuipende-gokkende-mannen-café) en mijn Frans gaat erop vooruit. YAY!